#1

Prolog

Retrospekcje

– Nie jestem the best – powiedziała brunetka i z załamaniem wsparła swoje łokcie na kolanach, a dłońmi złapała się za głowę. Już wcześniej każdy z jej włosów był skierowany w inną stronę, ale teraz rozczochrała się jeszcze bardziej.

– Nie, nie jesteś the best – przytaknął mężczyzna, przekraczający bosą stopą próg czerwonego pokoju. Jego krok był wolny, choć chwiejny.

W lewej dłoni dzierżył kieliszek, do połowy napełniony czerwonym winem. W drugiej natomiast miał butelkę, dopiero co odkorkowaną, tym razem wino także było czerwone, choć żadne z nich nie było pewne czy jest tej samej marki co poprzednie.

Facet podszedł bliżej. Wyszedł zza zakrętu, składającego się z wąskiego fragmentu pokoju, zagraconego kolorowymi pudełkami po lewej stronie i materiałową szafą po prawej. Spojrzał na młodą kobietę i powtórzył:

– Nie, nie jesteś the best.

– Jak możesz tak mówić? Ranisz moje uczucia – poskarżyła się udawanym płaczliwym tonem. Zrobiła minkę jakby ją coś bardzo mocno zabolało albo zasmuciło i oparła plecami o oparcie kanapy. Zjechała nieco niżej, rozwierając przy tym uda w sposób bardzo nieprzyzwoity.

– To posiadasz takie mankamenty charakteru?

– Co? – Zmrużyła oczy i zmarszczyła nos. Być może gdyby miała trzeźwy umysł, to okazałoby się, że doskonale wie co to są te mankamenty, ale w chwili obecnej, nie miała głowy do tak trudnych słów. Właściwie czuła się jakby w ogóle nie miała głowy albo miała ją tak pustą, że wiatr mógłby wlecieć przez jedno jej ucho, pohulać sobie troszeczkę i wylecieć drugim.

– Nico – syknął przez zaciśnięte zęby i dolał wina, najpierw do kieliszka stojącego na niewielkim stoliczku dziecięcym, a potem dopiero do swojego, tego trzymanego ciągle w dłoni. – Pytałem czy w ogóle masz coś takiego jak uczucia? – wyjaśnił, znając ją już na tyle, by wiedzieć, że nie odpuści i będzie drążyła, drążyła i drążyła, aż wydrąży mu dziurę w brzuchu, i to taką, wielkości, co najmniej, kuli armatniej.

– Gdzieś, tam na dole, na dnie pizdy, być może.

– Czemu zawsze musisz być taka wulgarna? – Odłożył butelkę na środek stolika i oparł się ramieniem o ścianę. Upił dwa łyki ze swojego kieliszka i odstawił go obok butelki.

– Chyba nie lubię wina – stwierdziła, wyciągając rękę przed siebie.

Mężczyzna ułatwił jej zadanie i podał trunek wprost do kobiecej dłoni, której paznokcie miejscami były obdrapane, a skórki nierówne.

– Skoro nie lubisz, to po co pijesz? – zapytał cicho, niemal szeptem.

– Po piątym kieliszku straciłam rachubę, a po kolejnych dwóch nie czuję już smaku.

– Można i tak. – Wzruszył ramionami.

– Można, kurwa, można. – Przechyliła naczynie i wypiła do dna. – Chujowo tak pić bez większego powodu. Tak, kurwa, za nic. – Rzuciła okiem na swojego towarzysza i gestem dała mu do zrozumienia, by jej polał.

Mężczyzna tylko przytaknął ruchem głowy. Ledwo nachylił się po butelkę, a oberwał poduszką.

– Co ty robisz? – zapytał lekko rozgniewany, choć może był tylko zaskoczony.

– Powód podaj!

– A skąd ja mogę wiedzieć za co ty chcesz pić? Może za przyszłość, przeszłość... za retrospekcje.

– Retro... retro...

– Retrospekcje – niemal wysylabizował w chwili, gdy czerwona ciecz lała się z butelki wprost do kielicha, tak typowo przy tym chlupiąc.

– Piosenka taka była – przypomniała sobie. – Kiedyś ją cholernie lubiłam.

– Jaka piosenka? – zdawało mu się, że stracił wątek, albo że Katrina znajduje się już w innym świecie, po którym biegają białe myszki i to nie gęsiego, a zapierdzielają stadami.

– No ta, taka... Kada miała tam refren.

– Kto? – Tym razem to on zmrużył oczy i zmarszczył nos. Czuł, że musi to przepić. Nawet już nie trudził się dolewaniem do swojego kieliszka. Napił się wprost z butelki.

– No ta taka, no na pewno wiesz.

– Nie – jęknął.

– Jak ty się na niczym nie znasz. – Katrina wydawała się być załamana niewiedzą swojego towarzysza. – To leciało jakoś tak... To pożłókły...

– Pożółkły – poprawił ją.

– Żółkły – warknęła, rzucając w jego stronę spojrzenie, które gdyby tylko miało taką moc, to przyszpiliłoby go do ściany, krzyżując niczym Rzymianie Chrystusa. – ...kalendarz pełen dat i notatek. Lista na życie planów i wydartych kartek. To szum zakurzonej płyty jak ostatnia lekcja. Wspomnień... coś tam, coś tam re-trosss-pekcja.

Kilka lat wcześniej...

Blondyn o niebieskich oczach depnął gazu i pewniej zacisnął swoje dłonie na kierownicy. Znał drogę na pamięć. Przemierzał ją co najmniej dziesięć razy w ciągu tygodnia – w tę i z powrotem, zawsze gdy jechał do pracy, i gdy z niej wracał. Piwo spokojnie spoczywało w miejscu przeznaczonym na kubek, było otwarte. Sergiusz co jakiś czas wyciągał po nie rękę, czynił łyk, czasami dwa i odkładał na miejsce.

Niespodziewanie zadzwonił jego telefon komórkowy, umiejscowiony na kokpicie. Stara Nokia w niebieskiej obudowie z elementami fosforyzującymi, zapewniającymi jej widoczność, nawet w całkowitej ciemności. Sergiusz chwycił pewnie za ten telekomunikacyjny wynalazek i przyłożył go do swojego prawego ucha, jednocześnie zdejmując dłonie z kierownicy, by wyciągnąć gumę z ust i wrzucić ją do popielniczki.

– Sergiusz Antczak z tej strony – powiedział swoim zwyczajnym, ciepłym i przemiłym głosem. Lekko ochrypł, zapewne od sędziowania podczas zawodów, przynajmniej tak pomyślała Katrina kiedy tylko go usłyszała.

Pięćdziesięciodwuletni mężczyzna, jednak, nie zdążył usłyszeć ani jednego słowa dziewczyny. Komórka wypadła mu z rąk. Szybko zerknął na znak drogowy, wskazujący na to, że ma drogę pierwszeństwa. Schylił się więc po komórkę i zaczął na oślep poszukiwania. Jego lewa dłoń ciągle spoczywała na kierownicy.

Niespodziewanie czarne Audi wyjechało znikąd na drogę, jakby było zjawą, nagle zrzuconą z nieba na ten właśnie odcinek trasy. Sergiusz zauważył pojazd w ostatniej chwili. Nie było szans, by go wyminął, bo wszędzie znajdowały się drzewa. Pozostało tylko podjąć szybko jakąś, męską decyzję.

Lewo? Prawo? Prosto?

Odbił w lewo...

Wyrok boski zapadł i był nie do odwołania, a słowa owego wyroku, przekazał mężczyzna w białym kitlu, zaraz po wyjściu z sali operacyjnej:

– Pan Antczak... zoperowaliśmy go, wydaje się, że będzie żył, ale jego mózg był długi czas niedotleniony. Gdyby sprawca nie uciekł z miejsca wypadku, wyjął pani męża z pojazdu i udzielił pierwszej pomocy, to być może wszystko potoczyłoby się zupełnie inaczej.

– Co mogę teraz robić? – zapytała Alicja. Była trzydziestokilkuletnią kobietą o nienaturalnej barwie włosów i jeszcze mniej naturalnej barwie oczu. Blondynka w pasemkach o oczach tak błękitnych, że można było w nich utonąć.

– Modlić się i być dobrej myśli. Wszystko się okaże dopiero po wybudzeniu pacjenta – odpowiedział chirurg, który już miał wyminąć kobietę i zbierać się do domu, ale na korytarz właśnie wpadli kolejni ludzie.

Nowymi przybyłymi było młode małżeństwo z kilkuletnim dzieckiem na rękach i kobieta około pięćdziesięciu lat. Ta także miała blond włosy i niebieskie oczy, ale jej tęczówki nie miały już tej wspaniałej barwy błękitu, i nie odbijały światła w ten specyficzny, magiczny sposób, jak tęczówki Alicji.

– Panie doktorze, jestem Anna Antczak. Chciałabym wiedzieć co z moim mężem.

Szatyn w białym kitlu stanął jak wmurowany i tylko przenosił swój wzrok z jednej blondynki na drugą. W końcu zatrzymał swoje rozbiegane spojrzenie na tej starszej z pań i rzekł powoli, jakby z niedowierzaniem:

– Pani mężem?

Lekarz tamtego dnia faktycznie pomylił kochankę Sergiusza Antczaka z żoną mężczyzny. Lekarz ten w ogóle często się mylił, zupełnie, jakby się nie znał na ludziach, ale ukończył studia medyczne z wyróżnieniem i był naprawdę dobrym chirurgiem. Co do jednego, mężczyzna w białym kitlu miał jednak rację – gdyby tamtego dnia, ten drugi kierowca, nie uciekł z miejsca zdarzenia, wszystko mogłoby się potoczyć zupełnie inaczej...

Wykorzystany utwór:

Ippon & Kada – Retrospekcja