#11

Rozdział 10, Część 1

Ciągły strach przed jutrem

Byłam w pracy. Właściwie to nudziłam się w niej bardziej niż mops na kanapie, który aż z tych nudów zapewne zająłby się lizaniem swoich jajek. Cóż, ja nie miałam czego polizać i coraz mocniej uderzała we mnie myśl, że nawet po powrocie do domu nie wyżyję się seksualnie, bo przecież Oskar już ze mną nie mieszkał, a właściwie, to ja nie mieszkałam z nim. Bolało. Na co dzień nie, bo tak o tym nie myślałam, ale czasami, w takich typowych momentach, gdy nachodziło mnie na sentymenty, choćby te łóżkowe, to naprawdę napierdalało po bani i serduchu!

Postanowiłam skoncentrować swoje myśli na czymś innym. Problemów miałam cholernie dużo, długów, które się za mną ciągnęły nadal nie byłam w stanie spłacić, a nawet z płatnościami ratalnymi wiedziałam, że sobie nie poradzę, kuchni nadal nie było, pralki nie posiadałam, brudnych ubrań przybywało, lodówka świeciła pustkami i miałam dwa trzydzieści osiem w portfelu. Pozostało się radować tym, że dziś starczy mi na jogurt i bułkę, a jutro Wiktoria ma wypłatę, więc pożyczę od niej z dwie stówy do mojej własnej. Potem zapewne ona przy oddawaniu, pożyczy coś ode mnie i tak się będzie życie kręciło, od dziesiątego do dziesiątego. W sumie na co narzekałam? Naprawdę wielu Polaków żyło jak ja i jakoś sobie radziło. Niejeden taki Polak miał jeszcze do opłacenia rachunki i do wykarmienia dzieci, a jednak się nie poddawał. Powinnam brać z nich przykład, zamiast rano wstając z łóżka, zastanawiać się, czy te dwa trzydzieści osiem, starczy mi na zakup mocnego sznurka, na którym mogłabym się powiesić. Nie, to nie było tak, że myślałam o samobójstwie. Czasami tylko przechodziło mi przez myśl, że tak byłoby prościej, ale nigdy nie byłam za prostymi rozwiązaniami, więc pójście na taką łatwiznę nie było czymś wymyślonym specjalnie dla mnie. No i miałam w sobie coś z doktora Hause – tak jak on kochałam nienawidzić życie!

Poczułam wibracje w kieszeni, które miałam ustawione jedynie na SMS-y, bo coś się popsuło i te ustawione na dzwonienie nie działały. Filip mówił, że to wina programu, a nie ustawień, ale nie znalazł czasu, by wesprzeć mnie naprawą tego ustrojstwa, a nie wątpiłam, że by potrafił, a jeśli nie on, to jego kumplowie z serwisu komputerowego. Byłam zaskoczona, gdy zobaczyłam, że napisała moja matka, ale treść wiadomości jaką od niej otrzymałam sprawiła, że uśmiechnęłam się sama do siebie. Okazało się, że właśnie odebrała wypłatę, zamówiła węgiel, bo się kończył oraz pytała, o której będę i co zrobię na obiad, to ona już kupi potrzebne składniki. Fakt faktem, że moja matka nie była wzorową rodzicielką, ale musiałam jej przyznać, że się starała i zawsze próbowała mi pomóc, chciała mnie wspierać. Winą za to, że tego nie robiła, obarczałam raczej siebie niż ją, bo ja po prostu nie umiałam się jej zwierzać, wiedząc, że nie zrozumie moich problemów. No bo co miałam jej powiedzieć, na przykład dzisiaj? Że mam zły dzień, bo mam ochotę na seks, a nie mam żadnego fiuta pod ręką? Wyśmiałaby mnie, bo ona sama chyba seksu nie potrzebowała w ogóle. Jasne, że wyglądała na wyluzowaną, odmłodzoną i taką... szaloną, ale nie była taka. Alka ceniła spokój i o niczym więcej nie marzyła jak tylko o bezpieczeństwie finansowym, czyli stabilnej wypłatce, która by jej pozwoliła tak normalnie, przeciętnie żyć. Chciała też szczęśliwej córki, która dobrze wyszłaby za mąż, oraz dwoje wnucząt, najlepiej chłopców, ale jakby była parka, to też skakałaby z radości tak wysoko, że ażby się sufitem do sąsiadów przebiła. Życie więc ją rozczarowało, bo głodowa pensja na niewiele starczała, bieda ją dobijała, córka wybrała męża nieroba, a wnuk postanowił spłatać psikusa i powiesić się na pępowinie. Pasmo nieszczęść? Być może, ale gdzieś wewnętrznie, mimo braku wiary, pragnęłam wierzyć, że tak po prostu musi być, że to idzie według jakiegoś planu, że jest w tym jakiś sens i szansa na odmianę losu. Gdybym nie miała tej wiary albo raczej nadziei, co była matką głupich, to chyba już w kołysce bym się pochlastała smoczkiem od butelki.

– Jak stoisz i się tak bardzo nudzisz, że aż się telefonem bawisz, to chociaż te ubrania złóż. – Kierowniczka uśmiechnęła się do mnie i wskazała na spodnie, które niedawno przymierzały jakieś dwie małolaty.

Ta kierowniczka była akurat spoko. Umiała pożartować i tylko na pierwszy rzut oka wyglądała na taką surową i czepialską. Trzeba było po prostu nawyknąć do jej stylu bycia, nieciekawej miny i rozkazów, które uwielbiała wydawać.

– Tylko matce odpiszę i złożę – odpowiedziałam.

Dopisałam jeszcze cztery słowa, wysłałam wiadomość, wcisnęłam telefon do kieszeni bordowych dresów i zajęłam się składaniem kolorowych spodni, które były na promocji, bo choć był koniec zimy, to one zostały jeszcze z początku wiosny. W sumie się nie dziwiłam. W mieście, gdzie większość wypłat wynosiła tysiąc dwieście złotych, ludzie ubierali się raczej na bazarach, w lumpeksach lub kupowali rzeczy od paserów, czyli takie kradzione na zamówienie przez małolatów, których jeszcze nie dało się obciążyć wyrokiem, gdyby ich złapali. Sama kiedyś nieźle kradłam, ale tylko na bazarach, bo w sklepach nie potrafiłam. Wtedy jednak byłam dzieckiem potrzebującym czegoś czego nie miało możliwości dostać. Na dodatek gówniarą chcącą za dużo i nie doceniającą tego co ma. Teraz chyba miałam więcej wyobraźni i wiedziałam co to wstyd. W końcu raz, przed laty mnie złapali za rękę na takiej właśnie kradzieży. Nagle do mnie dotarło, że wspomnienia to taki dziwny mechanizm. Niektóre z nich się zacierają, inne są całkiem przez nas wyrzucane z pamięci, a jeszcze inne pamiętamy na bardzo długo, możliwe nawet, że aż do śmierci. Niektóre wspomnienia też są cholernie wyraźne i to tak mocno, że czujemy tamtejsze zapachy, uczucia, emocje i ból. Ja czułam ból... a dokładnie to pieczenie policzka. Teraz uśmiechnęłam się do samej siebie na wspomnienie wściekłego Sergiusza. Wcześniej nie sądziłam, że cokolwiek jest w stanie wyprowadzić go z równowagi aż tak mocno, by podniósł na kogoś rękę. Kradzież wyprowadziła.

– Z czego się tak cieszysz? – zapytała koleżanka, która przyszła na drugą zmianę, czyli zmienić mnie. – Już się radujesz, że do domku idziesz? – dopytywała.

– Nie – odpowiedziałam. – Przypomniało mi się, że ktoś kiedyś dał mi w twarz – postawiłam na szczerość.

– Cieszysz się z tego, że ktoś sprzedał ci liścia? – zdziwiła się blondynka o pół głowy niższa ode mnie. Była naprawdę drobna, wręcz wychudzona.

– No – przytaknęłam.

– Jakieś SM ci się załączyło czy coś?

– Nie. – Zmarszczyłam nos i pokręciłam głową. – Czasami fajnie czuć, że komuś na tobie zależy, a ludzie w różny sposób okazują troskę, zmartwienie i inne takie. Czasami można pozytywne uczucie okazać w zły i niepochlebny sposób – wyjaśniłam i puściłam do niej oczko. Potarłam po ramieniu, pożegnałam się i poszłam wypisać ze zmiany, wcześniej spoglądając na zegarek w komórce, by dokładnie wiedzieć, o której schodzę.

Idąc do domu, przypomniałam sobie, że jednak nie złożyłam tych ubrań i nawet nie przekazałam Monice, że ma je złożyć. Trudno. Liczyłam na to, że pokapuje się sama, a jeśli nie, to kierowniczka jej napomni. Nie chciałam jutro z samego rana obrywać za bałagan na sklepie. W ogóle chore były godziny pracy w tym tygodniu. Dziś rano, jutro rano, pojutrze rano... kiedy ja się do kurwy nędzy miałam w końcu wyspać! Nie umiałam spać w nocy! Musiałam w dzień, znaczy tak nad ranem się kłaść i przed południem albo wcześnie popołudniu wstawać, zjeść coś, pokręcić się po domu, umalować paznokietki, umalować siebie, umyć ząbki i dopiero ruszać na podbój pracowniczego świata, a nie... a nie tak jak teraz. Dziś zwlekłam się z łóżka za późno, na dodatek niczym zombi, co skutkowało moimi powolnymi ruchami i spóźnieniem, pomimo tego, że nie traciłam czasu na układanie włosów i nakładanie makijażu. Ograniczyłam się jedynie do fluidu i zarzucenia na siebie byle jakiego, pierwszego, lepszego, czystego ubrania. Jeśli jutro miał mnie spotkać taki sam poranek, to byłam pewna, że się zabiję na schodach, bo będę je pokonywała z zamkniętymi oczami, jednocześnie jeszcze dosypiając.

Wpadłam na klatkę. Ręce miałam ciepłe, ale wszędzie indziej było mi zimno, więc moja radość, gdy znalazłam się w ciepłym domku była nie do opisania. Stanęłam przy dopiero co rozpalonym piecyku, który rozmiarami sięgał mi do kolan. Nawet nie kłopotałam się ściągnięciem butów, przez co po chwili usłyszałam:

– Podłogę w korytarzu umyłam. – Moja rodzicielka zjawiła się w miejscu, gdzie powinny być drzwi oddzielające jej pokój od przedpokoju, ale nigdy ich nie wstawiłyśmy, bo nie było na to kasy. Zaczęła się chwalić ile to ona nie kupiła oraz głośno oczekiwać co ja z tego wytworzę.

– Jaki barszcz ukraiński? – zdziwiłam się.

– No... ten taki co ja lubię, a go gotować nie umiem, ale ty umiesz, to...

– Okay. W środę mam wolne, to... ugotuję – przytaknęłam, bo poczułam się w obowiązku, że skoro ona zrobiła zakupy, to ja muszę włożyć w to wkład pracy swoich własnych rąk. Poza tym moja matka nie lubiła gotować i szczerze średnio jej to wychodziło.

Alka miała spięte do góry włosy, za pomocą takiej metalowej, masywnej spinki, posypanej brokatem. W zielonym sweterku z dużą naszywką królika Baksa, sięgającym jej za tyłek i popielatych dżinsach ani trochę nie wyglądała jak matka. Bardziej jak moja rówieśniczka albo osoba niedużo ode mnie starsza. Moja matka też nie była brzydka i gruba, jak większość matek moich znajomych. Nie wyglądała jak rodzicielka, ani jak kobieta tonąca w długach. Dobrze grała przed społeczeństwem, że jest lepiej, niż było w rzeczywistości. Myślę, że to miałam po niej, ale ja umiałam udawać także przed nią, a ona przede mną się nie kryła i obarczając mnie swoimi problemami czuła się lżej, bo być może, przez choćby krótki moment, liczyła na to, że to ja dam radę je za nią rozwiązać. Nie było na to szans. Ja ze swoimi kłopotami nie mogłam sobie poradzić, więc po cholerę miałam babrać się w cudzych? By już w ogóle utonąć w otchłani zmartwień?

Alka jednak też miała dni, gdy nie myślała o długach, kiepskich warunkach mieszkaniowych, braku prawdziwych, szczerych przyjaciół i swojej słabo płatnej pracy. Bywała szczęśliwa, taka naprawdę szczęśliwa. Zazwyczaj były to dni wypłaty, gdy choć na moment mogła się oderwać i poczuć panią. Wyjść gdzieś, dokądś, na coś, choćby na mały deser lodowy lub naleśniki z lodami i zapomnieć o tym co było, i o tym co będzie, także nie myśleć. Żyć taką teraźniejszą chwilą i pokazywać przez oszkloną ścianę Grycana małego chłopca, biegającego za kolorowym balonem, który wypadł mu z dłoni. Mówić, że fajnie jest ubrany albo że ładnie się uśmiecha. Innym razem pokazywać na buty jakieś wysokiej sztuki i komentować, że jest na nie stanowczo za wielka, ale jej to by się takie przydały, bo jest niska i dzięki nim zyskałaby kilka centymetrów.

– Wiesz co!? – zawołała nagle moja matka z pokoju. – Nie gotuj. Zamówimy coś albo pójdę po chińczyka. Zjadłabyś chińczyka? – dopytywała i zanim zdążyłam zastanowić się na co tak naprawdę mam ochotę, ona już stała w swoich butach i moim płaszczu, tym fioletowym, który ostatni raz miałam na sobie w dniu, w którym widziałam Wiktora.

– Pieprzona Fałszywka mi się przypałętał znowu – warknęłam pod nosem.

– Co? – Alka wystawiła głowę do przodu i skrzywiła twarz, zupełnie nie rozumiejąc co ja takiego mówię, a już zwłaszcza o czym.

– Nic, nic. Niedawno kogoś poznałam i...

– Ty się jeszcze nie rozwiodłaś – przypomniała. – Właśnie, jutro idę sprzątać do tego adwokata. On mnie lubi to napisze ci pozew – dodała.

– Dzięki – rzuciłam, a ona była już na klatce schodowej i żądała bym zamknęła drzwi.

Oczywiście, nie zaczekała na to aż namyślę się czego, tak naprawdę, chcę do jedzenia, bo po co miała to robić, skoro mogła wyjść z klatki schodowej i do mnie zadzwonić. Jej przeklęte, darmowe minuty i SMS-y coraz bardziej działały mi na nerwy. Przez nią ciągle rozładowywał mi się telefon. Rzadko pisała, częściej dzwoniła. Pytała się, o której będę, czy napalę w piecu, czy ona ma to zrobić, czy dołożę jak przyjdę, czy nie przyjdę i ma go wygasić. Myślę, że wypytując o takie drobiazgi, chciała po prostu się upewnić czy ja nadal z nią mieszkam, bo gdyby nie te telefony, to w sumie nie miałybyśmy z sobą za dużo kontaktu. Ona dużo pracowała, ja też pracowałam i miałam swoje towarzystwo. Mijałyśmy się jak dobre małżeństwo z długim stażem.

To chore, ale choć nie była matkopodobna i nie radziła sobie sama ze sobą oraz wcześniej też z rodzicielstwem, to jeszcze trzymała mnie jakąś dziwną więzią nieodciętej pępowiny. Nawet jak mieszkałam z Oskarem, to wtedy też mnie nie zostawiła samej sobie. Często nas odwiedzała i przynosiła nam zakupy, albo kupowała mi coś do ubrania. Spotykałyśmy się też na pizzy lub lodach. Chodziłyśmy razem po parku. Wybierałyśmy wspólnie pierwsze śpioszki dla mojego syna. Pajac we wzór krokodyla, z kapturem z oczami, w którym miałam w planach przywieź go do domu. Alka chyba lubiła motyw krokodyla, bo kupiła mu też podobną grzechotkę, taką pierwszą, która jest na rzepy i zakłada się ją niczym zegarek na taki mały, niemowlęcy nadgarstek. Karuzele też miał w pluszowe krokodylki, tyle że takie w kolorowych pelerynkach z kapturkiem, który można było ściągać. Każdy można też było odpiąć i bawić się nim oddzielnie. Po naciśnięciu piszczał, bo miał w środku zaszytą taką piszczałkę. Nawet pieluszkę flanelową miał białą w krokodylki i kocyk zielony, polarowy, taki przyjemny w dotyku. Nagle poczułam wzruszenie. Łzy same stanęły mi w oczach. Kilka z nich spadło w chwili, gdy przypomniałam sobie widok niepłaczącego niemowlęcia. Jego twarzyczkę, którą był za bardzo do nas wszystkich podobny. Irokeza miał jak Oskar, brwi za bardzo krzaczaste jak ja i pełne, szerokie usta po babci. Ciekawe czy gdyby dorósł, miałby też coś po moim ojcu? Może oczy? Albo chód? Albo sposób mówienia? Jedno było pewne – imię otrzymał po Sergiuszu, po człowieku, który był moim ojcem, pomimo że mnie nie spłodził, nie ożenił się z moją matką, ani nigdy tak naprawdę na dobre z nami nie zamieszkał.

Oparłam się o ścianę, osunęłam po niej do siadu i zapłakałam. To był histeryczny szloch, nad którym nie potrafiłam zapanować i chyba nawet nie chciałam go powstrzymywać. Sergiuszek był moim synem i umarł. Nie mogłam dłużej udawać, że takie wydarzenie w moim życiu nie miało miejsca. Mogłam grać przed wszystkimi, ale nie potrafiłam okazywać braku emocji przed samą sobą. Ja wiedziałam co czuję, jak więc miałam to ukryć? To było dziecko, moje dziecko. Nawet nie zdążyłam go przytulić, a już zdążyłam go pochować.

Usłyszałam piknięcie domofonu. Starłam łzy z policzków za pomocą rękawa i w tym momencie cieszyłam się, że mój dzisiejszy makijaż ograniczył się jedynie do fluidu, który na czarnym materiale był niewidoczny i nie pozostawiał plam. Dzięki braku kredki, tuszu i cieni uniknęłam rozmazania. Przetarłam także nos, bo czułam jak cieknie z niego sama woda i nim Alka weszła do przedpokoju zaczęłam udawać, że męczę się z rozsupłaniem sznurówek moich trampkowych, krótkich kozaków na koturnie.

– Pętasz buty jak ojciec! – krzyknęła. – Kupiłam ci tak jak chciałaś, w cieśnie i z ananasem – dodała szczęśliwa i ruszyła do mojego pokoju. – Tylko, że ławę masz tak zawaloną, że nie ma gdzie tego położyć. Zjemy u mnie – ględziła dalej, zupełnie nie rozumiejąc, że mnie dopadł jakiś taki dziwny strach przed jutrem, świadomość, że być może nigdy już nie zostanę matką, bo nigdy się już na to nie odważę z braku stabilizacji finansowej, jak i tej uczuciowej, a przede wszystkim z tego powodu, że nie chciałam po raz kolejny przeżywać takiej straty.

***

Wiktor Gawryluk wszedł do klasy pełnej rozkrzyczanych szóstoklasistów. Widząc zdziwioną minę nauczycielki, wyznał jej, że pukał, ale że zapewne tego nie usłyszała, co go zupełnie nie dziwi, bo w owym hałasie, nawet on, nie daje rady usłyszeć własnych myśli. Wiedział, że młoda wychowawczyni zupełnie nie radzi sobie z klasą i to żadną, nie tylko swoją. Niemal na każdej jej lekcji panował gwar rozmów i szelest oznaczający jedzenie chipsów lub otwieranie batoników. Przez myśli mężczyzny przeszło, że za jego czasów takie zachowanie byłoby niedopuszczalne, bo zaraz albo dostałoby się po łapach, albo wylądowało u dyrektora, a tam zostałoby się skrzyczanym od góry do dołu i wyzwanym od tumanów, debili i głupków. Dziś, gdyby jednak nauczyciel dopuścił się rękoczynów albo dyrektor obraził ucznia, to dzieciak poskarżyłby się w domu, a rodzice zaraz narobili syfu w szkole, albo poszli z tym do gazet lub nawet do sądu. Taki dzieciak nawet by nie czuł się winny, że sam sprowokował taką sytuację, ani nie uważał za wstyd tego, że jego – niemal dorosłego – bronią rodzice. Wiktor uśmiechnął się pod nosem, bo dotarło do niego, że gdyby ktoś za jego czasów sam pochwalił się rodzicom, że dostał zjebę za to, że był niegrzeczny i przeszkadzał w prowadzeniu lekcji, to byłby to zapewne prawdziwy idiota, który jeszcze w odpowiedzi otrzymałby w domu poprawkę od ojca albo dokładkę od matki. Oczywiście w czasach jego dzieciństwa też zdarzały się wyjątki, które były rozpuszczone albo bezstresowo wychowywane, ale byli to zazwyczaj tacy maminsynkowie, kujoni i niedołędzy, że nikt nie chciał się z nimi kolegować, i albo nie zwracało się na takich uwagi, bo nie rzucali się w oczy, albo, gdy tacy chcieli zabłysnąć, to na przerwach byli wyśmiewani, popychani i regularnie podtapiani w szkolnych kiblach.

– Ja po Julkę – powiedział mężczyzna i wskazał głową na córkę, która jego zdaniem ani trochę nie wyglądała na chorą, skoro była tak zajęta rozmową z koleżanką, iż nawet nie zauważyła jego wtargnięcia do klasy.

Szczerze, to miał ochotę wrzasnąć coś typu kurwa, cisza!, bo już naprawdę miał serdecznie dość tego hałasu i zaczął podziwiać panią Angelikę Maciejewską, że daje radę spędzać w takim gwarze pół dnia, bo zdawał sobie sprawę z tego, że na innych lekcjach przez nią prowadzonych, sytuacja wcale nie jest lepsza, a możliwe, że nawet jest gorsza.

Kobieta pozwoliła zabrać mu córkę do domu, więc stanął przy ławce Julii i zamachał dłonią przed jej oczami, czym wystraszył ją tak bardzo, że omal nie spadła z krzesła, na którym siedziała bokiem. Gdyby jednak spadała, to on nawet mając możliwość ją uchronić przed upadkiem, odsunąłby się na bok i patrzył jak leci.

– Tata? – zdziwiła się, wstając na równe nogi. – Po mnie przyjechałeś – to już stwierdziła i uśmiechnęła się od ucha do ucha. Zaraz wstała i zaczęła pakować długopis do piórnika, a ten do markowego plecaka.

Wiktor cierpliwie poczekał aż jego córka się spakuje i założy bluzę, czarną z białymi rękawami i czerwonym napisem Hip-Hop, a dopiero potem udał się w stronę drzwi, otworzył je i poczekał aż przejdzie przez próg. Pożegnał się z nauczycielką, właściwie tylko skinieniem głowy, bo słów, które do siebie kierowali i tak nie byli w stanie usłyszeć.

Gawryluk otworzył drzwi prowadzące do wyjścia ze szkoły i wyszedł jako pierwszy. Wkurzony był jak wszyscy diabli. Wciskając klucz do zamka samochodu, ryknął:

– Aż tak jesteś, kurwa, obłożnie chora, że nie mogłaś jeszcze wysiedzieć tych dwóch godzin!?

– Mam gorączkę – powiedziała cicho, ale wyraźnie. – Higienistka zbadała.

– Zmierzyła – poprawił i zasiadł na miejscu kierowcy. Następnie sięgnął do wewnętrznej klamki, by przed córką otworzyć drzwi pasażera. – Co ci jest tak dokładnie? – zapytał ostro i przekręcił kluczyk. Zaczął wycofywać z parkingu.

Julka zaczęła mówić, ale ojciec jej przerwał, warknięciem, że najpierw to ma zapiąć pasy, a dopiero potem się zacząć produkować.

– Jak masz zły humor, bo zamiast mnie odbierać, wolałeś być ze swoją nową laską, to wystarczyło powiedzieć. Mama, by mnie wtedy odebrała albo sama bym wróciła – wytknęła z wyraźnie czerwieniącymi się oczami.

– Co proszę? – zapytał, zatrzymując się na światłach, tuż przed pasami. – Nową laską? Tak zamierzasz kiedyś mówić o mojej kobiecie? – dopytywał i zapatrzył się na małego psa w żółtym kubraczku, który właśnie przechodził przed maską jego samochodu. – Trochę szacunku, bo jak jeszcze raz coś takiego usłyszę, to zapewniam, że nie będziesz chciała być wtedy w swojej skórze – zagroził. – A wściekły jestem, bo się martwiłem. Myślałem, że naprawdę coś ci jest, a tu katarek, ledwie pewnie trzydzieści siedem i pół stopnia, i już telefonik do mamusi i zwolnienie, tak? Jak ty kiedyś w pracy wytrzymasz, co? Myślisz, że tak szef będzie tolerował zwolnienia?

– Naprawdę się źle czuję – odpowiedziała na wszystkie jego pretensje.

– Nie na tyle, by leżeć plackiem na ławce, bo jakoś z koleżanką rozmawiać, to miałaś siłę, tak? Ale wysiedzieć na lekcjach do końca, to już nie, prawda? W ogóle dlaczego ty się tak na lekcjach zachowujesz?

– Tam wszyscy gadają – odparła z niezadowoloną miną.

– A ty, kurwa, jesteś wszyscy?! – uniósł się. – Własnego rozumu nie masz – warknął ostrym barytonem. – Jak wszyscy będą skakali z mostu, to co, mam ci spadochron kupić czy elastyczna linka od bandżi wystarczy?

– Naprawdę jestem chora, a ty jeszcze na mnie krzyczysz? – poskarżyła się i zgięła w pół, jakby ją brzuch zabolał.

– Krzyczę? Nie, ja jeszcze nie krzyczę. – Uśmiechnął się złośliwie i zamielił jakby miał gumę w buzi. – Ja dopiero mogę zacząć krzyczeć, bo nawet jeśli naprawdę się przeziębiłaś, to na własne życzenie! Masz, kurwa, ze sto czapek i żadnej nie nosisz. Po cholerę ja je kupuję!? Albo po co ci trzy kurtki zimowe, jak i tak chodzisz rozpięta? To najlepiej w ogóle wyjdź na krótki rękaw, nabaw się zapalenia płuc i będziesz miała wolne z półtora miesiąca od szkoły, a wtedy ja poczekam aż wyzdrowiejesz, a potem ci tak dopierdolę, że na dupie ruski rok nie usiedzisz. – Już nie krzyczał, ale jego ton nadal do przyjemnych nie należał. – Do lekarza wjedziemy po drodze. Książeczkę zdrowia przy sobie masz?

– Po co? Na dowód się wchodzi – śmiała zauważyć.

– Nie wiem, bo ja prawie nie choruję.

– No to masz szczęście – syknęła, niemal parodiując jego ton.

– Ty chcesz mnie dzisiaj z równowagi wyprowadzić!? – ryknął głośniej niż dotychczas i poczuł jak krew w jego żyłach wrze tak mocno, iż niemal je rozsadza. – Jak ci w życiu brakuje atrakcji, to powiedz, załatwię to od ręki! W pierwszej kurwa bramie, którą będziemy mijać, a teraz wysiadaj.

– Po co? – zapytała przestraszona.

– Bo jesteśmy pod drzwiami przychodni. Wystarczyło ruszyć głową i spojrzeć w boczną szybę. Aż tak ciężko chora nie jesteś, by nie móc karkiem ruszyć – stwierdził i wysiadł jako pierwszy.

Wiktor Gawryluk jednak się przeliczył, bo okazało się, że nie może zarejestrować dziecka do lekarza, gdyż za dużo osób już jest w kolejce i pani doktor nie zdążyłaby ich przyjąć na swojej zmianie. Był w szoku, bo za jego czasów dzieci były jakieś odporniejsze i lekarzy unikało się jak ognia, a dziś? Dziś dzieci wolały nudzić się w poczekalni, a potem w domu przed telewizorem lub z laptopem na kolanach, niż pójść do szkoły i powygłupiać się na przerwach z przyjaciółmi, a po szkole iść na sekretne piwo, o którym dorośli nigdy by się nie dowiedzieli.

Zdecydował się jednak zarejestrować Julię na jutro, przed dziesiątą, zdając sobie tym samym sprawę, że jutro także opuści kilka godzin szkolnych, albo możliwe, że nawet cały dzień, jeśli kolejka będzie wolno się posuwać. Nie był też pewny czy lekarka nie da jej zwolnienia, bo nastolatka naprawdę miała katar i na dodatek zaczęła pokasływać.

– Wiedziałam, że mnie nie przyjmą. Tu zawsze jest kolejka – wymądrzała się, gdy wsiadali ponownie do samochodu. – Mama zawsze wcześniej dzwoni – wspomniała w taki sposób, jakby chciała mu wytknąć, że on nigdy się tym nie zajmował.

– I mówisz mi o tym teraz, gdy tu przyjechałem i nadrobiłem pół miasta drogi?

– A co, paliwa ci szkoda? – zapytała, jednocześnie zapinając pasy.

Julia była zaskoczona ciszą jaka zapanowała. Doskonale słyszała przekręcany kluczyk w stacyjce i tyknięcie zapiętych pasów.

– Powiem ci tylko tyle dziecko, że jedziesz bardzo mocno rozpędzonym pojazdem i radziłbym zatrzymać się przed pewną granicą, bo jeśli ją przekroczysz, a naprawdę niewiele ci do tego brakuje, to mnie tak mocno zdenerwujesz, że zdejmę pacha i ci tak wtłukę jak kiedyś, i wtedy się skończy i twoje pyskowanie, i twoje humorki, i twoje debilne, nie na miejscu będące teksty – powiedział bez krzyków, ale na tyle ostro i stanowczo, że jego córka postanowiła zamilknąć i dalej się nie sprzeczać. – Nie jestem twoim rówieśnikiem, jestem twoim ojcem i nie znajdziesz we mnie kolegi, bo nie jestem liberalny. Myślę, że teraz żeśmy się zrozumieli. A jeśli sądzisz, że będziesz sobie leżała w łóżeczku przez kilka dni i nic nie robiła, to jesteś w błędzie, bo nawet jeśli jutro lekarz ci da zwolnienie, to najpierw przepisujesz lekcje, potem je odrabiasz, a potem leżysz i odpoczywasz, i nie ma grania na telefonie, komputerze czy oglądania telewizji. Jak jesteś chora, to jesteś chora, a nie na wakacjach. Jasne? – zapytał i wyraźnie czekał na odpowiedź.

Julia czując na sobie jego wzrok i nie słysząc zapalania silnika, w końcu zdecydowała się odpowiedzieć:

– Eche.

– Nie burcz do mnie, bo niemową nie jesteś! – wrzasnął, ruszając na przód.

– Przecież powiedziałam tak.

Zaśmiał się, ale nie był to śmiech radości, a wściekłości. Nie powiedział już nic więcej, tylko poprowadził wprost na osiedle, na którym mieszkała jego córka i jej matka. Na przeciwko bloku znajdowała się też apteka, zapytał się więc Julii czy Aspiryna i Paracetamol mogą być, czy życzy sobie, by jej zakupić coś innego. Powiedziała, że to wystarczy, tylko by jeszcze wziął coś do ssania na gardło.

Szatyn więc zapłacił za lekarstwa, podał małą reklamówkę Julii wprost do ręki, sugerując tym samym, że nie jest jej tragarzem i poczekał aż jedna z sąsiadek otworzy drzwi, bo traf był taki, że akurat starsza pani wracała z zakupów. Przywitał się z nią uprzejmie i nawet pomógł z wózeczkiem na kółkach, który był przeznaczony do wożenia zakupów. Wniósł go na czwarte piętro, pomimo że Gośka przecież mieszkała na drugim. Potem się wrócił, drzwi czekały na niego otwarte, więc wszedł i je zamknął od środka.

– Całą drogę na mnie krzyczał – usłyszał jak jego córka skarży się matce.

– I będę krzyczał – zapowiedział ostro, wchodząc do kuchni. Zasiadł samotnie przy stole i spojrzał jeszcze raz na otwartą szafkę pod zlewem. – Kupię wam jakieś dwa baniaki wody pięciolitrowej, bo przecież z kranu nie dacie rady korzystać. Sąsiadkę zalejecie jak uruchomicie przypływ wody. W łazience jest inny zawór? – dopytywał Małgośkę, która właśnie weszła i oparła się o kuchenkę.

– Tak, ale wanna jest podłączona pod ten sam co kuchnia.

– Dzień bez kąpieli chyba wytrzymacie, nie? A gdyby sprawa naprawy się przedłużyła, bo coś trzeba byłoby dokupić, a na przykład nie mieliby tego na sklepie, to dam wam wtedy klucze do siebie – zaproponował.

– Nie, damy radę. Dzięki za pomoc. – Odsunęła sobie taboret i usiadła obok. – Mamy w domu lekarstwa, nie musiałeś...

– Będziecie miały więcej. Od przybytku tego typu głowa nie boli. – Wyjął z kieszeni płaszcza kartkę z datą i godziną. – Idź z nią do lekarza jutro. Wejdź z nią najlepiej do tego pokoju, by ci nie nakłamała.

– Ojej, ale ty naprawdę jesteś wściekły – zauważyła, przykładając dłoń do jego policzka i lekko go podszczypując. – Od roku cię takiego nie widziałam – dodała, zabierając rękę. – Ostatni raz to było wtedy, gdy Julka wróciła po dwudziestej trzeciej, bo się zapomniała i zasiedziała u koleżanki, a myśmy się tak o nią martwili i jej szukali wszędzie – wspominała.

– Pamiętam – powiedział i wstał z zamiarem pójścia do sklepu po tę wodę, o której wcześniej mówił. – Jak dostanie zwolnienie ze szkoły, to nie zapomnij mi napisać albo zadzwonić i o tym poinformować, bo chciałbym wiedzieć, choćby po to, by móc tu wpadać, i sprawdzać czy lekcje regularnie spisuje. Mam nadzieję, że nie będę ci przeszkadzał.

– Nie. Ja pracuję teraz cały tydzień na popołudnie, więc... możesz wpadać i z nią nawet siedzieć, jeśli tego chcesz.

– Chcę – stwierdził pewnie i nieco na złość Julce, stojącej za uchylonymi drzwiami pokoju. – A jeśli chcesz, to mogę ją zabrać do siebie.

– Nie trzeba.

– Nie mówię, że teraz, ale jakbyś chciała na przykład pobyć jakiś czas sama czy z przyjaciółmi, czy z kimś, to nie ma problemu, naprawdę. – Wzruszył ramionami i wcisnął dłonie do kieszeni. Oparł się o futrynę. – Ja co prawda od piątku wracam do pracy, ale dopilnowałbym jej, bez obaw. Głodna by nie chodziła, bezpańska też nie.

– Ale ja wierzę, że byś jej dopilnował. – Uśmiechnęła się znacząco. – Jakby co, to ci dam znać.

– Takie ze dwa tygodnie u mnie, by jej dobrze zrobiło. Chodziłaby jak w zegarku! – powiedział na tyle głośno, by Julka mogła to usłyszeć, bo nie był pewny, czy nadal podsłuchuje stojąc obok drzwi. – I to szwajcarskim – dodam warkliwie.

– Nie wiem co ona ci zrobiła, ale już się lepiej uspokój – przemówiła z uśmiechem i tonem nieco bagatelizującym całą sprawę.

Wiktor odwzajemnił uśmiech i wyszedł, z początku tylko do sklepu, a potem już na dobre. Udał się do siebie, bo był umówiony z Bartkiem na oglądanie meczu przy piwie, kabanosach i słonych orzeszkach, tak jak to zwykle mieli w zwyczaju.